Ze względu na ograniczony czas konsultacji, określony w yvyżej wymienionym piśmie, w stanowisku Polskiego Towarzystwa Leśnego odniesiono się tylko do najistotniejszych mankamentów opiniowanego projektu ustawy, których wdrożenie niesie za sobą realne ryzyko wystąpienia wysoce negatywnych konsekwencji dla polskich lasów oraz sektora leśno­- drzewnego.

W wyżej wymienionym projekcie ustawy zaproponowano nowy art. 7a, w myśl którego w lasach bez zatwierdzonego planu urządzenia lasu (dalej PUL) lub z zatwierdzonym planem, którego wykonanie zostało wstrzymane, dopuszcza się wykonywanie określonych zadań lub czynności z zakresu gospodarki leśnej na podstawie zgody ministra właściwego do spraw środowiska (dalej również jako Minister}, wyrażonej w drodze decyzji administracyjnej, wydanej na wniosek właściciela lasu. Zgoda ta dotyczyłaby działań, które są niezbędne do realizacji celów trwale zrównoważonej gospodarki leśnej, w szczególności dla zachowania trwałości lasu lub jego ochrony albo zapewnienia bezpieczeństwa życia lub zdrowia ludzi. Wykonywanie jakichkolwiek działań z zakresu gospodarki leśnej bez zatwierdzonego PUL lub ze wstrzymanym PUL podlegać będzie karze grzywny (zmiana art. 158 Kodeksu Wykroczeń proponowana w tej ustawie).

W myśl tego artykułu Minister zobligowany jest do niezwłocznego przekazania wniosku właściwemu regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska, który ma 30 dni na jego zaopiniowanie. Brak opinii w tym terminie oznacza pozytywną opinię. W projekcie określono również przesłanki obligujące dyrektora RDOŚ do wydania negatywnej opinii (m.in. naruszenie przepisów dotyczących form ochrony przyrody, pogorszenie stanu środowiska). Same tylko te przesłanki obligują Ministra do odmowy udzielenia zgody na wnioskowane działania.

Minister nie jest związany terminem na wydanie decyzji w sprawie udzielenia zgody (lub odmowy udzielenia zgody) na niezbędne działania z zakresu gospodarki leśnej, w związku z czym może jej udzielić w dowolnym czasie, licząc od daty złożenia wniosku.
 
W postępowaniu w sprawie wyrażenia zgody stosuje się odpowiednio art. 44 ust. I i 4 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, który umożliwia organizacjom ekologicznym udział w wyżej wymienionym postępowaniu na prawach strony. Na postanowienie o odmowie dopuszczenia do udziału w postępowaniu organizacji ekologicznej służy zażalenie. Na decyzję w sprawie udzielenia zgody wydaną przez Ministra, skargę może wnieść każda organizacja ekologiczna powołująca się na swoje cele statutowe, jeżeli prowadzi ona działalność statutową w zakresie ochrony środowiska lub ochrony przyrody przez co najmniej 12 miesięcy przed dniem wszczęcia postępowania w sprawie wydania zaskarżonej decyzji, także w przypadku, gdy nie uczestniczyła w tym postępowaniu.

Zdaniem Polskiego Towarzystwa Leśnego przyjęcie proponowanego rozwiązania stanowi bardzo poważne zagrożenie dla trwałości polskich lasów, zwłaszcza w obliczu nasilających się zmian klimatycznych. Stanowi też istotne zagrożenie dla stabilności podaży drewna i uwarunkowanej tym kondycji ekonomicznej sektora leśno-drzewnego.

W uzasadnieniu powyższej konkluzji należy m.in. wskazać na niżej wymienione problemy.
 

 

 

 

 

 

Zaproponowane rozwiązanie w założeniu miało zapewne zapobiegać znaczącym negatywnym konsekwencjom przyrodniczym i gospodarczym, wynikającym z braku zatwierdzonego planu urządzania lasu lub wstrzymania jego realizacji. Niestety, zaproponowane procedury, jak wykazano powyżej, nie zapewniają efektywnego narzędzia, które zapobiegałoby lub minimalizowałoby wyżej wymienione. negatywne skutki.

Uwzględniając powyższą argumentację, negatywnie opiniujemy propozycję zawartą w artykule 7a opiniowanego projektu ustawy i wnosimy o rezygnację bądź istotną modyfikację tego zapisu.

Analogiczne zapisy zaproponowano również w odniesieniu do lasów wchodzących w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa (art. 7b) oraz lasów prywatnych (art. 7c - analogiczna zgoda starosty); zgodnie z powyższą argumentacją, również i te propozycje opiniujemy negatywnie.

Nowelizacja ustawy o lasach wprowadza również wymóg uzgodnienia projektu PUL z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska (art. 18b) oraz zaopiniowania przez liczne instytucje i organy (art. 18a). Co prawda założono, że brak opinii lub uzgodnienia w wymaganym terminie oznaczać będzie brak uwag (tzn. pozytywna opinia lub uzgodnienie), niemniej jednak powyższe rozwiązanie spowoduje znaczące wydłużenie procesu przygotowania PUL, chociażby z powodu konieczności przeanalizowania i uwzględnienia wielu, zapewne często rozbieżnych, uwag (lub przedłożenia uzasadnienia dotyczącego powodów odrzucenia uwag). W wielu przypadkach wprowadzenie nowych PUL może ulec wydłużeniu z powodu złożenia zażalenia na postanowienie dotyczące uzgodnienia albo złożenia skargi do sądu administracyjnego. Przyjęty obecnie dwuletni cykl opracowania projektu PUL niewątpliwe będzie zbyt krótki dla tak rozbudowanych procedur (na co zwracają również niżej przedstawione uwagi do art. 22 i 22d). Z tego powodu przygotowywane obecnie projekty PUL oraz projekty PUL, których opracowanie rozpocznie się przed wejściem w życie proponowanych rozwiązań, ulegną co najmniej kilkumiesięcznemu opóźnieniu. A zatem około 80 nadleśnictw może znaleźć się w sytuacji bez zatwierdzonego na czas PUL. Przy takiej konstrukcji zapisów konieczne będzie rozpoczynanie prac urządzeniowych nad nowym PUL już w siódmym roku obowiązywania aktualnego planu.
 
Uwzględniając powyższe uwagi oraz biorąc pod uwagę rozwiązania proponowane w art., 7a (w tym możliwą zwłokę w uzyskaniu zgody ministra na doraźne działania), należy stwierdzić, że nadleśnictwa pozbawione zostaną realnej możliwości prowadzenia gospodarki leśnej, w szczególności dbania o należyty stan sanitarny lasu oraz możliwości zapewnienia bezpieczeństwa osobom przebywającym na terenach leśnych.

Prawdopodobieństwo znaczących  opóźnień  jest  tym  bardziej  realne,  że -  zgodnie z zaproponowanym nowym brzmieniem art. 22 projekty PUL przekazane do ministerstwa właściwego do spraw środowiska - będą podlegać dodatkowym ponownym konsultacjom (21 dni), w których uczestniczyć mogą organizacje ekologiczne oraz reprezentatywna organizacja pracodawców. Nowelizacja zakłada, że Minister będzie zobligowany do wydania, w terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania wniosku o zatwierdzenie PUL, decyzji w sprawie zatwierdzenia PUL lub odmowy jego zatwierdzenia.

Zgodnie z nowym art. 22d skargę na wyżej wymienioną decyzję Ministra, w terminie 31 dni od daty jej ogłoszenia w BIP, mogą wnieść organizacje ekologiczne oraz reprezentatywna organizacja pracodawców. Takie rozwiązanie niewątpliwie w wielu przypadkach prowadzić będzie do wielomiesięcznych, a być może nawet kilkuletnich opóźnień (np. w wypadku zaskarżenia do SA) w zatwierdzaniu planów urządzenia lasu.

Istotnym mankamentem propozycji zakładającej przeprowadzenie dodatkowych konsultacji na etapie projektu złożonego w Ministerstwie Klimatu i Środowiska jest fakt, że mogą w nich uczestniczyć tylko organizacje ekologiczne (także wtedy, gdy nie uczestniczyły one w procesie partycypacji społecznej na etapie tworzenia projektu PUL) oraz reprezentatywna organizacja pracodawców. Rozwiązanie to jest dyskryminujące dla pozostałych interesariuszy. Zwłaszcza tych, którzy brali czynny udział w procesie partycypacji społecznej, a wypracowane z ich udziałem kompromisowe rozwiązania są dla nich akceptowalne (w tej sytuacji interesariusze ci nie mają na tym etapie potrzeby zgłaszania uwag do projektu PUL). Późniejsze ewentualne istotne zmiany w projekcie PUL mogą doprowadzić do utraty akceptacji społecznej dla zmienianego w ten sposób PUL.

Jako bardzo problematyczną z merytorycznego i etycznego punktu widzenia należy ocenić propozycję przeprowadzenia na ostatnim etapie dodatkowych konsultacji, a następnie wprowadzenia (zwłaszcza istotnych) zmian w projekcie PUL, który został już uzgodniony z RDOŚ i uzyskał wymagane prawem opinie (zapewne pozytywne) szeregu podmiotów oraz uwzględniał wypracowane w ramach partycypacji społecznej kompromisowe rozwiązania. Zasadne jest w tej sytuacji pytanie, czy projekt PUL, po ewentualnym uwzględnieniu szeregu zmian postulowanych przez organizacje, ma być ponownie przedstawiony do opiniowania np. radom gmin? Czy ma być ponownie poddany konsultacjom społecznym z udziałem lokalnej społeczności, które składały już wnioski i uwagi do projektu na wcześniejszych etapach konsultacji? Rodzi się uzasadnione pytanie, kto i na podstawie jakich regulacji (lub kryteriów) będzie decydował o tym, czy taki plan skierować do ponownych konsultacji? Wprowadzenie istotnych zmian w projekcie PUL z całkowitym pominięciem pozostałych interesariuszy może zostać odebrane jako lekceważenie ich znaczenia i wysiłków i jest to zasadniczo sprzeczne z ideą partycypacji społecznej. Wyraźnie uprzywilejowana pozycja wybranych organizacji społecznych względem innych interesariuszy -:- jak już wcześniej stwierdzono - jest sprzeczna z naczelną zasadą zawartą w art. 32 Konstytucji, zgodnie z którą „wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne".

Ponadto istnieje uzasadnione ryzyko, że przy tak skonstruowanej regulacji wiele organizacji ekologicznych nie będzie zainteresowanych angażowaniem się w proces partycypacji społecznej na etapie tworzenia projektu planu i ograniczy się do składania uwag i wniosków na końcowym etapie procedowania decyzji, tj. w ministerstwie właściwym do spraw środowiska.

Należy również zwrócić uwagę, że wprowadzenie dodatkowych obligatoryjnych konsultacji na ostatnim etapie procedowania projektu PUL nie znajduje uzasadnienia w treści wyroku TSUE w sprawie C-432/21. W uzasadnieniu do opiniowanego projektu ustawy jednoznacznie wskazano, że jego celem jest usunięcie uchybienia wskazanego w pkt. 2 wyroku, tj. że Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom spoczywającym na niej na mocy art. 6 ust. 3 dyrektywy 92/43, zmienionej dyrektywą 2013/17, w związku z art. 6 ust. I lit. b) i art. 9 ust. 2 Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, podpisanej w Aarhus w dniu 25 czerwca 1998 r. i zatwierdzonej w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady 2005/370/WE z dnia 17 lutego 2005 r. poprzez zaniechanie przyjęcia wszelkich przepisów ustawodawczych niezbędnych do zapewnienia organizacjom ochrony przyrody możliwości zwrócenia się do sądu z żądaniem skutecznego zbadania pod względem merytorycznym i formalnym legalności planów urządzenia lasu w rozumieniu przepisów ustawy o lasach.

Uwzględniając powyższą argumentację, negatywnie opiniujemy propozycJę zakładającą dodatkowe konsultacje dla organizacji ekologicznych oraz reprezentatywnego związku pracodawców na ostatnim etapie procedowania projektu PUL. Takie rozwiązanie dyskryminuje innych interesariuszy, w szczególności lokalną społeczność, która angażowała się w wypracowanie kompromisowych rozwiązań w ramach partycypacji społecznej. Proponowana regulacja nie wynika także z treści wyżej wymienionego wyroku TSUE w sprawie C-432/21 i nie jest konieczna do jego wykonania.

W przedłożonym do konsultacji projekcie ustawy, oprócz wymaganej wyżej wymienionym wyrokiem TSUE regulacji, zaproponowano szereg dodatkowych regulacji przyznających organizacjom ekologicznym szczególne uprawnienia do udziału w procesie wydawania zgody na niezbędne działania z zakresu gospodarki leśnej również w sytuacji braku planu urządzenia lasu, lub jego wstrzymania (art. 7a ust. 8), zatwierdzania projektów planów urządzania lasu przez ministra właściwego do spraw środowiska (art. 22, ust.: 7 i 10) oraz starostę (art. 22a, ust. 12, 15). Regulacje te wydają się być sprzeczne z art. 32 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, gwarantującym każdemu obywatelowi równość wobec prawa. W tym konkretnym przypadku prawo do składania uwag mają wyłącznie te osoby, które są członkiem określonej organizacji ekologicznej lub reprezentatywnej organizacji pracodawców w rozumieniu art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o Radzie Dialogu Społecznego i innych instytucjach dialogu społecznego.

W związku z tym rekomenduje się usumęc1e powyższych propozycji regulacji jako niezgodnych  z  ustawą  zasadniczą,  dyskryminujących  pozostałych interesańuszy, w szczególności organizacje, osoby i podmioty zaangażowane w proces partycypacji społecznej, których wysiłek może zostać zniweczony wskutek uwag wyżej wymienionych organizacji społecznych.

Należy podkreślić, że podstawowym zadaniem racjonalnego ustawodawcy jest uwzględnienie w procesie legislacyjnym interesów wszystkich (różnych) grup społecznych (interesariuszy). Wskazane powyżej kontrowersyjne regulacje wyraźnie faworyzują niektóre organizacje społeczne kosztem pozostałych interesariuszy.

Minister właściwy do spraw środowiska podczas podejmowania decyzji dotyczących zatwierdzenia planów urządzenia lasu lub wyrażania zgody na działania z zakresu gospodarki leśnej zobowiązany jest do wzięcia pod uwagę oczekiwań różnych grup interesariuszy oraz sprawiedliwego (merytorycznego i obiektywnego) wyważenia tych potrzeb. Jest to warunek konieczny do harmonijnego godzenia zróżnicowanych funkcji lasu, w szczególności funkcji przyrodniczych, gospodarczych i społecznych. Zaproponowane rozwiązania zakładające, że na etapie podejmowania decyzji zatwierdzającej PUL osobami uprawnionymi do składania uwag i wniosków (do których rozpatrzenia zobowiązany będzie Minister) będą tylko przedstawiciele organizacji ekologicznych oraz reprezentatywni przedstawiciele związków pracodawców, jest sprzeczne z zasadą wyrażoną w art. 32 Konstytucji.

Podsumowanie: Przedłożone w opiniowanym projekcie ustawy propozycje niosą ze sobą realne ryzyko sparaliżowania pracy wielu nadleśnictw, spowodowanego opóźnieniami we wprowadzeniu nowych PUL, a także opóźnieniami w udzielaniu zgód przez Ministra na niezbędne działania z zakresu gospodarki leśnej (w sytuacji braku zatwierdzonego PUL lub jego wstrzymania). Konsekwencją wdrażania wyżej wymienionych propozycji niejednokrotnie będzie brak możliwości przeciwdziałania zagrożeniom dla trwałości lasu oraz zapobiegania zagrożeniom dla zdrowia i życia ludzkiego.
Ponadto nieuniknione w tej sytuacji ograniczenie podaży surowca drzewnego będzie miało poważne negatywne skutki dla sektora leśno-drzewnego, w szczególności dla zakładów usług leśnych oraz małych i średnich przedsiębiorstw przetwarzających lokalnie dostępny surowiec drzewny. Mogą również wystąpić problemy z dostępem do drewna opałowego dla lokalnych społeczności, zwłaszcza wiejskich, które do chwili obecnej w znacznej mierze korzystają z tego źródła energii cieplnej.

Z powyższych względów, zawartą w ocenie skutków regulacji diagnozę, że „projektodawca nie przewiduje braku możliwości prowadzenia gospodarki leśnej, a tym samym nie przewiduje destabilizacji dostaw surowca drzewnego z polskich lasów bądź zmniejszonej podaży tego surowca", należy uznać za nieprawidłową.

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej uwagi, Polskie Towarzystwo Leśne negatywnie opiniuje projekt ustawy o zmianie ustawy o lasach oraz ustawy o ochronie przyrody (nr UD61 w wykazie prac legislacyjnych i programowych Rady Ministrów).

W ocenie Polskiego Towarzystwa Leśnego projekt ten wymaga głębokiej refleksji i zasadniczej zmiany podejścia do takich kwestii, jak obowiązek zapobiegania gradacjom szkodliwych organizmów, konieczność podjęcia niezbędnych działań adaptujących polskie lasy do zmieniających się warunków klimatycznych, czy konieczność zapewnienia płynności prowadzenia gospodarki leśnej, która warunkuje stabilny i zrównoważony rozwój sektora leśno-drzewnego.

Polskie Towarzystwo Leśne deklaruje pełną gotowość do współpracy mającej na celu wypracowanie kompromisowych rozwiązań w opiniowanym projekcie ustawy, które z jednej strony umożliwią wykonanie wyroku TSUE w sprawie C-432/21, a z drugiej - w pełnym zakresie uwzględniać będą wymóg powszechnej ochrony lasu, zapewnienia jego trwałości i wysokich walorów przyrodniczych, przy jednoczesnym zapewnieniu stabilnej podaży surowca drzewnego.

Warszawa 11 czerwca 2025 r.
 

POLSKIE TOWARZYSTWO LEŚNE
Zarząd Główny
ul. Bitwy Warszawskiej 1920 r. nr 3 02-362 Warszawa, tel. 22 8221470
 

Przewodniczący
Zarządu Głównego
Dr inż. Janusz Dawidziuk

Z pisma z dnia 02.06.2025 stanowiącego prośbę o przedstawienie ewentualnych uwag do ww. projektu, podpisanego z upoważnienia Ministra przez Mikołaja Dorożałę Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Klimatu i Środowiska wynika, iż zostało ono wysłane do:
 

Warszawa 30.05.2025 r. 

 

Opinia Polskiego Towarzystwa Leśnego dotycząca projektu:
Ustawa o zmianie ustawy o lasach oraz ustawy – Prawo ochrony środowiska. 
(nr w wykazie prac legislacyjnych i programowych Rady Ministrów: UD108)

Zgodnie z Uzasadnieniem dotyczącym projektu nowelizacji Ustawy o lasach oraz ustawy Prawo ochrony środowiska celem ww. nowelizacji jest rozwiązanie części istniejących problemów w zakresie ochrony przyrody w Polsce, wynikających z braku wystarczających środków finansowych na podejmowanie działań w tym obszarze. 

Efektem zaproponowanych zmian będzie zasilenie Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (NFOŚiGW) środkami Lasów Państwowych pochodzącymi ze sprzedaży drewna. Założono, że wysokość wpłaty do NFOŚ wynosić ma 2% przychodów PGL LP ze sprzedaży drewna przez nadleśnictwa. Opłaty te będą naliczane niezależnie od sytuacji finansowej Lasów Państwowych. Po wprowadzeniu ww. rozwiązania do NFOŚiGW trafiać będzie rokrocznie ok. 226 mln zł. Środki te byłyby przeznaczane na wsparcie parków narodowych (PN) regionalnych dyrekcji ochrony środowiska (RDOŚ) oraz Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska (GDOŚ). 

Problem niedofinansowania PN, GDOŚ i RDOŚ rzeczywiście jest poważny. Potrzeba opracowania dokumentów planistycznych dla PN, rezerwatów przyrody, obszarów Natura 2000 oraz zapewnienie wkładu własnego do licznych projektów finansowanych ze środków Unii Europejskiej nie budzi wątpliwości. Jednak zaproponowane rozwiązanie polegające na znaczącym obciążeniu Lasów Państwowych dodatkowymi opłatami należy ocenić jako rozwiązanie obarczone wysokim ryzkiem wystąpienia negatywnych skutków o charakterze społecznym i gospodarczym. Ryzyko to nie zostało kompleksowo oszacowane w załączonej do projektu ustawy ocenie skutków regulacji (OSR). 
Sporządzona przez Ministerstwo OSR powinna również uwzględniać skutki skumulowane regulacji, tj. skutki przedmiotowej regulacji działające w połączeniu ze skutkami innych wdrażanych równolegle w obszarze leśnictwa regulacji i działań, które w istotny sposób wpływają na sytuację finansową PGL LP oraz sektora leśno-drzewnego. Należy w takim przypadku uwzględnić tzw. efekt synergii, wzmacniający niekorzystne skutki proponowanych lub wdrażanych regulacji. 

Z powyższych względów w OSR należy uwzględnić również te dyspozycje Ministerstwa Klimatu i Środowiska (MKiŚ), które powodują lub spowodują ograniczenie ilości przeznaczonego do sprzedaży surowca drzewnego, wzrost kosztów pozyskania i zrywki spowodowany zmianą technologii prac leśnych, ograniczenia w podaży określonych sortymentów, np. drewno liściaste, drewno wielkowymiarowe, itp. Wskazane powyżej skutki wdrażanych przez MKiŚ działań oraz uwarunkowań rynkowych niewątpliwie w istotny sposób wpływają i będą wpływać na podaż drewna, jego cenę, a w ślad za tym na kondycję finansową PGL LP.

Z powyższych względów dla pełnego określenia skutków zaproponowanej regulacji konieczne jest uwzględnienie szeregu wdrażanych od ponad roku dyspozycji MKiŚ dotyczących PGL LP. W szczególności należy uwzględnić:
 

 

 

 

 

 

Zaproponowana ww. nowelizacja ustawy o lasach zawiera wiele zasadniczych zmian, które będą miały bardzo poważne konsekwencje dla funkcjonowania Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, Biura Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej, sektora usług leśnych i przemysłu drzewnego. Istnieje w pełni uzasadnione ryzyko, że zaproponowane zmiany spowodują paraliż gospodarki leśnej i drastyczne ograniczenie podaży surowca drzewnego.

Niewątpliwie wspólnym mianownikiem wyszczególnionych powyżej dyspozycji jest to, że ich wdrożenie skutkować będzie znaczącym ograniczeniem podaży surowca drzewnego i wzrostem kosztów jego wytworzenia. 

Pogłębiający się deficyt surowca drzewnego z jednoczesnym obłożeniem sprzedaży drewna dodatkową opłatą oraz zmiana technologii pozyskania drewna skutkująca wzrostem kosztów pozyskania prowadzić będą nieuchronnie do wzrostu cen drewna. Dotkliwy deficyt określonych sortymentów, przede wszystkim drewna wielkowymiarowego (m.in. wskutek wyłączenia z gospodarki leśnej starolasów, ustanowienia nowych rezerwatów z tzw, schadowlist, respektowania moratorium z 8 stycznia 2024 r.) wywoła poważne problemy, głównie w sektorze małych i średnich przedsiębiorstw zajmujących się jego przerobem. Drewno to wykorzystywane jest przede wszystkim w budownictwie (np. więźby dachowe, domy z drewna, itp.). Już obecnie sektor leśno-drzewny boryka się z poważnymi problemami wynikającymi z szeregu niekorzystnych czynników, spośród których szczególnie istotne są: stagnacja gospodarcza UE, zwłaszcza Niemiec (spadek eksportu) oraz deficyt surowca drzewnego w Polsce i jego zbyt wysoka cena. 

Skumulowany skutek wdrożenia przedmiotowej regulacji oraz ww. dyspozycji MKiŚ skutkować będzie nieuchronnie dalszym wzrostem cen drewna i ograniczeniem jego dostępności. W ślad za tym pogłębi się destabilizacja sytuacji finansowej w PGL LP oraz pogorszy się kondycja przedsiębiorstw sektora leśno-drzewnego, szczególnie w sektorze małych i średnich zajmujących się przerobem drewna wielkowymiarowego. Jeśli sytuacja w sektorze leśno-drzewnym nie ulegnie szybkiej poprawie, to wysoce prawdopodobna jest fala bankructw, zwłaszcza małych i średnich przedsiębiorstw. Pierwsze symptomy tego procesu są już widoczne.

W świetle powyższych ustaleń ocenę skutków regulacji (OSR) dołączoną do przedmiotowej regulacji należy ocenić krytycznie. Ocena ta wynika przede wszystkim z szeregu    kontrowersyjnych naszym zdaniem założeń w niej zawartych i niewłaściwej  diagnozy skutków wdrożenia ww. Ustawy. Spośród szeregu budzących wątpliwości założeń należy wskazać następujące: 
 

 

 

 

 

W świetle powyższej argumentacji, w szczególności estymacji spodziewanych skumulowanych skutków wdrożenia przedmiotowej regulacji oraz kontrowersyjnych założeń przyjętych w OSR m.in. dotyczących aktualnej sytuacji PGL LP należy stwierdzić, że ocena skutków proponowanej regulacji jest niewłaściwa, a zawarte w niej konkluzje, m.in. że: 1) „projektowane zmiany nie będą miały istotnego wpływu na działalność podstawową PGL LP, 2) nie zagrożą stabilności tego podmiotu ani nie przyczynią się do naruszenia zasady samofinansowania, 3) projekt nie będzie miał wpływu na ewentualną zmianę ceny drewna […] z tych też względów projektowana zmiana ustawy nie będzie miała bezpośredniego wpływu na przemysł drzewny.” nie odzwierciedlają faktycznego wpływu proponowanej regulacji na sektor leśno-drzewny. 

Niestety przedłożona w ramach konsultacji ocena skutków regulacji ww. projektu ustawy, nie przedstawia kompleksowo konsekwencji społecznych i gospodarczych uchwalanych przepisów, a ocena skutków ich wdrożenia sprowadza się (niestety) do ogólnikowych opisów potencjalnych korzyści, jakie może ona przynieść. 

Reasumując: zważywszy na bardzo prawdopodobne negatywne, synergiczne konsekwencje wdrożenia rozwiązań zaproponowanych w druku UD108, a także biorąc pod uwagę brak pogłębionej analizy skutków zaproponowanej regulacji, Polskie Towarzystwo Leśne krytycznie opiniuje przedłożony projekt ustawy. Zdaniem PTL dalsze procedowanie projektu ustawy powinno być uzupełnione o rzetelną ocenę skutków regulacji przedstawiającą faktyczny wpływ zaproponowanych rozwiązań na sektor leśno-drzewny, w tym w szczególności na Lasy Państwowe. 

                                                                                                 
Zastępca Przewodniczącego
                                                                                                      Zarządu Głównego PTL
                                                                                                    
                                                                                                    Dr inż. Jan Łukaszewicz